Als coach – en als iemand die zelf vaak in de stoel van de coachee zat – zie ik hoe gesprekken te vaak verzanden in methodiek zonder menselijkheid. Coaches die surfen op trends en populaire termen, maar zelden tonen wie ze zelf zijn. En belangrijker nog: die weinig oprechte belangstelling hebben voor de mens tegenover hen.
Dat is een gemiste kans.
Soms wil je als cliënt gewoon iets kwijt aan iemand met brede interesses. Iemand die leeft met een open blik, die meer leest dan enkel coachingsliteratuur, en die het gesprek niet meteen in een model probeert te persen. Iemand die echt luistert. Nieuwsgierig is – niet alleen naar jouw verhaal, maar ook naar de wereld daarbuiten.
Wat mij betreft vraagt goed coachschap om meer dan een certificaat. Het vraagt om een levenshouding. Om culturele, maatschappelijke én menselijke bagage. Om discretie, zelfreflectie, en bovenal: een diep respect voor ethische en professionele grenzen.
Een coach moet meer zijn dan een doorgeefluik van werkvormen.
Meer dan een performer in een strak geregisseerd traject.
Wat we nodig hebben, zijn coaches die stevig staan – ook als het stil wordt. Die niet meteen invullen, maar durven wachten. Die weten wanneer het niet over hen gaat. Die ruimte durven laten ontstaan, in plaats van die te vullen.
Coaching is geen kunstje. Het is een manier van mens-zijn, in relatie tot een ander.
En daarin maken nieuwsgierigheid, nuance en echtheid het verschil.
Laten we dat gesprek blijven voeren – binnen het vak, binnen opleidingen, en zeker ook binnen beleidskaders. Niet om te polariseren, maar om te verdiepen. Zodat mensen geen middelen of tijd verspillen aan hulp die hen niet helpt.
Aandachtspunten voor kwaliteitsvolle coaching
Er zijn momenten waarop de wereld om je heen niet lijkt te kloppen. Of je nu op school, op je werk of in je persoonlijke omgeving bent, de gevoelens van oneerlijkheid kunnen je zwaar vallen. Je merkt inconsistenties en onrecht, maar voelt je vaak alleen staan in je strijd voor rechtvaardigheid.
14 mei 2025“De laatste jaren slaag ik er steeds beter in om de balans te vinden tussen mijn verantwoordelijkheid nemen en het doen van wat ik graag doe. Ik weet steeds beter wat ik wil, maar systemen staan vaak in de weg. Dit dreigt me te dwingen een job te accepteren die financieel voordelig is, maar me afhoudt van mijn passies.” “Het is een moeilijk verhaal,” zei mijn bezoeker. En ik, van Achtenhalf, begrijp dat maar al te goed. Werk, verantwoordelijkheid, passies en systemen kruisen elkaar voortdurend. Het gaat niet alleen om wat je doet, maar om waarom je het doet en hoeveel voldoening het je oplevert.
09 mei 2025
