Herinner je je Calimero nog? Dat kleine kuikentje dat steevast riep: “Zij zijn groot en ik is klein, en dat is niet eerlijk!”Het lijkt misschien een grappige kindertekst, maar voor veel hoogbegaafde mensen is het verrassend herkenbaar. Ze voelen zich anders, ongezien of onbegrepen – ondanks hun enorme potentieel.

In dit artikel lees je waarom veel hoogbegaafden zich als een soort ‘Calimero’ door hun jeugd bewegen, en waarom ze pas op latere leeftijd écht tot bloei komen.

1. De klas is te simpel: onvoldoende uitdaging in de jeugd

Net als Calimero die niet mee mocht doen met de ‘grote mensen’, voelen veel hoogbegaafde kinderen zich buitengesloten. Niet omdat ze iets niet kunnen, maar juist omdat het niveau te laag is. De schooldagen zijn vaak gevuld met herhaling, groepswerk, traag tempo en weinig diepgang.

Wat gebeurt er dan? Ze haken af. Ze worden dromers, stille observators of – erger – onderpresteerders. Pas als ze in een omgeving komen waar wél uitdaging is, begint hun eierschaal af te vallen en komt het kuiken tevoorschijn dat véél meer in huis heeft dan men dacht.

2. Anders zijn voelt alleen: emotionele en sociale uitdagingen

Calimero was anders dan de andere kuikens. Veel hoogbegaafden herkennen dat gevoel van anders-zijn. Ze voelen zich vaak niet begrepen, worstelen met intense emoties, of hebben moeite met small talk terwijl ze liever nadenken over existentiële vragen.

Dat gevoel van isolatie en het idee “ik pas er niet bij” kan zwaar wegen. Maar net als Calimero die zijn eigen avonturen beleeft, vinden hoogbegaafden vaak later mensen die wél op dezelfde golflengte zitten. Dan komt hun ware zelf tevoorschijn – vol kracht, visie en verbondenheid.

3. Alles moet perfect: perfectionisme en faalangst

Ken je dat: je durft niet eens te beginnen omdat het misschien niet goed genoeg is? Veel hoogbegaafden zijn hun eigen strengste criticus. Ze stellen torenhoge eisen aan zichzelf, uit angst om te falen of om door de mand te vallen.

Calimero durfde vaak wél, ondanks zijn formaat – een voorbeeld dat velen later pas durven volgen. Als hoogbegaafden leren dat fouten maken óók groei betekent, ontstaat ruimte voor ontwikkeling. De overstap van perfect moeten zijn naar leren en groeien is essentieel om te bloeien.

4. Pas je aan of val op: maatschappelijke druk en zelfbeeld

“Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg.” Veel hoogbegaafden leren als kind onbewust om zich aan te passen. Ze verstoppen hun nieuwsgierigheid, houden hun mond dicht over ‘rare vragen’ en doen hun best om niet op te vallen.

Maar Calimero hield nooit zijn mond. En dát is precies de kracht van veel laatbloeiers: ze hervinden hun stem. In een omgeving waar ze wél zichzelf mogen zijn, zonder oordeel of jaloezie, durven ze hun ware potentieel te laten zien.

5. Soms duurt het even: late bloei is ook bloei

Niet ieder kuiken komt tegelijk uit het ei. We zien dat  hoogbegaafden pas op volwassen leeftijd echt tot hun recht komen. Omdat ze eerst moesten zoeken naar zichzelf. Omdat ze op jonge leeftijd geen passende begeleiding kregen. Of omdat ze simpelweg een ander tempo hebben.

Maar als de eierschaal eindelijk afvalt, blijken ze vaak creatieve leiders, vernieuwers of denkers. Niet ondanks hun vertraging, maar dankzij hun unieke pad.

Calimero had toch gelijk

Zij waren groot, en hij was klein. Maar dat maakte Calimero niet minder dapper, intelligent of waardevol. En dat geldt ook voor hoogbegaafden die zich jarenlang onzichtbaar voelden. Hun talent is er altijd geweest – het had alleen tijd, ruimte en erkenning nodig.

Dus of je jezelf nu herkent in het Calimero-gevoel, of iemand kent die er middenin zit: weet dat laatbloeiers óók bloeiers zijn. En soms… zelfs de mooiste.

Het potentieel is er, maar de bloeitijd verschilt

De latere bloei van hoogbegaafden komt voort uit een complexe mix van factoren: onvoldoende uitdaging, emotionele en sociale obstakels, perfectionisme, maatschappelijke druk en het ontbreken van passende begeleiding. Hoewel hun talent er altijd is geweest, krijgen veel hoogbegaafden pas later in hun leven de juiste voorwaarden om dat potentieel ten volle te benutten.